اشعار

عــالــم و آدم کند گـریــه برای عــلـی            حیف که در خاک رفت قدّ رسای عـلی

نـخــل بوَد مـنـتـظـر چاه بوَد بی‌قــرار            حیف که خاموش شد صوت دعای علی

گریه کند صبح و شام اشک فشانَد مدام            تا که عــدالت زند بـوســه به پـای علی

زندگی بی‌علی سخت‌تر از مردن است            کاش که ما می‌شدیم کشته به جای علی

دامن محرابِ خون گشته بر او قـتلگاه            مسجـد کـوفـه شده کـرب و بـلای علی

تـیـغ به دشمن دهد، بــذل به قـاتـل کند            گـر ببرد کــودکی شـیــر بــرای عـلـی

مسجدیان یک طرف جمله گشایید صف            تا که یـتـیـمان نهند سر به سـرای علی

پیر فـقـیـری زند بر سر و بر سینه‌اش            طفل یـتـیـمی شـده نــوحـه سرای علی

بذل و عنایت ببین لطف و کرامت ببین            قـسـمت قـاتـل شده سـهـم غــذای عـلی

می‌دمد از سنـگ‌ها نــالــۀ «یا سیدی»            می‌چکد از نخـل‌ها اشک عــزای علی

ثروت هر کس همان مال و منالش بوَد            هستی «میثم» بـوَد مهـر و ولای علی

شمعی که به هرگوشه هزار انجمنش بود            افـسـوس که عـالــم همه بیت‌الحزنش بود

با آن که علی در دل یک خلق، وطن داشت            در جـامـعـه پـیـوستـه غریب وطنش بود

یک زخم به سر داشت، بسی زخم به پیکر            زخــم جـگــرش بیشتر از زخم تنش بود

پـیــراهن یـوسف اثــرش از دم مولاست             افسوس که آغشته به خون، پیرهنش بود

ازعدل، سخن گفت سخن گفت سخن گفت            افـسـوس که دشـنام، جــواب سخنش بود

آن شب که نهادند رویش را به روی خاک           دیـدنـد که خــونــابــه روان از کفنش بود

ای چـاه بـگـو با تو چه می‌گـفت دل شب           شمعی که سحــر سـوخـتــۀ سوختنش بود

با خـنــده سخـن با همه می‌گفت و ندیـدند           کو جای سخـن، پــارۀ دل در دهنـش بود

مظلوم، عـلــی بود عـلی بود که مـقـتـول           شش ماهه و زهرا و حسین و حسنش بود

«میثم!» علـی از دار جهـان رفت دریغا!            کز خــون جبین سرخ، گـل یاسمنش بود

نه همین خون علی دامن محراب گرفت            ز دل زیـنب بی مـادر خـود تـاب گرفت

او نشد کشته که عدل و شرف و تقوی مرد            مرگش از دیدۀ صاحب نظران خواب گرفت

تــازه شـد محـنت بی مــادری اطـفـالش            که فـلک از سرشان سایۀ آن باب گرفت

نوح در نوحه که طوفان مصائب برخاست            خاک را گوی که یک بار دگر آب گرفت

روی قنبرکه چو گیسوی حسن بود سیاه            از غم قتل عـلـی گونه ی مهتـاب گرفت

حسنش شال عزا کرد به گردن چو حسین            آه کاین منظره جان از تن اصحاب گرفت

خوشدل از خون علی لاله وگل رنگین است            نه همین خون علی دامن محراب گرفت

دیشب سحر را باب محنت باز گــردید            سوز و گداز مـرغ شب آغــاز گــردید

دیـشـب درون سـفـرۀ شب زنـده داران            غم بود وماتم بود و رنج ودرد وحرمان

دیشب به منبر راز دل محراب میگفت            از صبح خــونـین گـل مهتاب می گفت

دیشب در و دیــوار کــوفـه داد می زد            فــریاد از بـی رحــمـی بـیــداد می زد

دیشب علی در عرش اعلی سیر می کرد            آهنـگ رفتــن از دیــار غیــر می کرد

دیشب فضا را غرق سوز و ساز می کرد            گه دیده را می بست و گاهی باز می کرد

دیشب قــرارش هم عنـان درد می شـد            رخسارۀ با خــون خزابش زرد می شد

دیشب حسن بر هم کف افسوس می زد            بر صورت خــونین بابا بـوسه می زد

دیشب حسینش همچو باران اشک میریخت            کز اشک او از چشم گردون رشگ می ریخت

دیشب به فکــر میــزبــانی بود کلثــوم            یــادآور آن مـیــهــمانــی بود کــلــثــوم

دیشب به پشت پرده زینب زار می زد            از فرط غم سر بر در و دیوار می زد

دیشب فضـا بوی گــل مهتــاب می داد            گویی که ســقـایی به ساقی آب می داد

دیشب اجل آهنگ ساز و برگ می زد            پرونده ای را مُهر سرخ مرگ می زد

دیشب علــی عــزم دیار یــار می کرد            عــزم جــدایی از در و دیـوار می کرد

دیشب عـلی با فــرق تا ابــرو شکـسته            می رفت نــزد همسر پــهــلــو شکسته

ای مرغ سحر! صبح شد و یـار نـیامد            ای شب! چه شد؟ آن شمع شب تار نیامد

ای نخل! غریبی که به دامان سحرگـاه            آبـت دهـد از دیــدۀ خــونــبــار نــیـامد

ای چاه! امامی که ز سوز جگر خویش            مـی‌گـفـت به تــو راز دل زار نـیــامد

خورشید ولایت که در اطراف فـقیران            پــوشیــد دل شب گــل رخـسـار نیـامد

فریاد برآرید ز دل، منـبر و مـحـراب!            کـای مـسـجـدیـان حـیــدر کرار نیـامد

هر شب زغم فاطمه میسوخت ومیگفت            آمد ســحــر و قـاتــل خـونخـوار نیامد

با اشک نوشته است به رخسار یتـیمی            مــادر! پــدرم از پــی دیـــدار نـیــامـد

مـظـلـوم‌ترین رهبـر تاریخ عــلــی بود            بی یـارتــر از او به جـهــان یار نیامد

دیـدنـد همه فــاطـمه‌اش نقش زمین شد            بر یــاری او یک تن از انـصـار نیامد

میثم به خدا جامعه خواب است، وگرنه            مــانــنـد عــلـی رهبـرِ بــیـدار نــیـامـد

مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند           مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند

وصله‌های لباس و پاپوش‌اش، و یتیمان مست آغوش‌اش           راز آن كیسه‌های بر دوش‌اش،در شب تار را نفهمیدند

مردمِ دل‌بریده از بعثت، كه فقط فكر آب و نان بودند           مثل اشراف عهد دقیانوس، قصه غار را نفهمیدند

با تبر باغ را درو كردند، حالی از باغبان نپرسیدند           خم به ابروی‌شان نیاوردند، در و دیوار را نفهمیدند

نیمه‌شب بود و سایه‌ها آرام، كوچه را خیس اشك می‌كردند           گفت مولا كه زود برگردیم، تا غم یار را نفهمیدند

لات‌هایی كه عبدود بودند، ابتدا با هبل بلی گفتند           بعد ازآن هم كه یاعلی گفتند، «أین عمّار» را نفهمیدند

آخر قصه‌اش بهاری بود، سوره انفطار جاری بود           عالمان قرائت و تفسیر، شوق دیدار را نفهمیدند

كودكانی كه باخبر بودند، ازهمه روزه‌دارتر بودند           بس كه لب‌تشنه سحر بودند، وقت افطاررا نفهمیدند

آنشب که زینب کوفه را صحرای تَف دید           یعنی تــمــام کــربــلا را در نـجـف دید

بیست و یکم شب بود یا ظهـر دهـم بود           این سو و آن سو مادرش را هر طرف دید

از ابن ملـجـم تا قـطام و اشعـث و عَمر           آنقدرشمر و زجر و خولی صف به صف دید

بابای خود را رو خضاب از خون سر دید           عـبـاس را در تـیررس تیـر و هدف دید

میرفت علی ممصوص فی ذات خداوند           گاهی که اکبر را به میدان در شعف دید

دشمن عـروسی داشت پای رأس قـاسـم           هرگوشه ای بزم شراب و رقص دف دید

صفـیـن قــرآنها به روی نیـزه می رفت           در شام، پای نیزه و سر سوت و کف دید

او دیــن ابــراهــیــم جــدِّ جــدِّ خــود را           بــازیـچــۀ فــرزنــدهای نــاخـلـف دیــد

امـروز بر دوش پــدر، فـردای خود را           نــاقـه ســوار یــکـۀ بُـرج شــرف دیــد

در پـیـش الـرحـمـن، کـنــار لـؤلـؤ سبز           مرجان سرخش را نشسته در صدف دید

من مـنـتـظـر نـشـسـتـه ام امـا نـیـامـدی            تـنـهــاتـریـن مـسـافـر دنـیــا! نـیــامـدی

انبان به دوش هر شبۀ کوچه های شهـر            دیـگـر چـرا بـه دیــدن مـاهـا نـیـامـدی

اصـلا قـرار بود که بـابـای مـن شــوی            این چـنـدمـین شب است که بابا نیامدی

من روی دوش تو چقدر تاب خورده ام            رفـتـم ز شـانـه های تو بـالا…! نیامدی

بی دست های گرم تو بدخواب می شوم            کـابـوس دیـده ام هـمـه شـبـهـا نـیـامـدی

دیدم شکـسـته است ستـون های آسـمـان            مسجد، نـماز صبح، خـدایـا! … نیامدی

رفتی به سجده، بارقۀ تیغ و… بعد ازآن            محـراب غـرق خـون شد و بالا نیامدی

کـابـوس بود … من به خدا باورم نشد!            حـتـمـا دلیـل داشت که ایـنـجـا نیـامـدی

شب تا به صبح، خیره به در…منتظر شدم            چـشـمـم به در سـفـیـد شد اما نـیـامـدی

خاکم به سر، خدا نکند، خواب من مگر            تعـبـیـر می شـود که تـو بـابـا نـیـامـدی

از اشـک های گـوشـۀ چـشـمان مـادرم            پـی بـرده ام بـه حـادثـه ای تـا نـیـامـدی

آری درست بود… گـمـانم درست بود            ای وای از این مـصـیـبـت عـظمی …

خانه با رفتنت اینبار به هم ریخته است            شهر بی حیدر کرار به هم ریخته است
پـدرم نبـض زمـان بـودی و با رفتن تو            سحر و روزه و افطار به هم ریخته است

هرکسی دید پدر، حال مرا گفت به خویش:            دختر فـاطـمه بسیار به هم ریخته است
بـستـر خـالـی تو گـوشۀ این خـانه پـدر            علتی شد که پرستار به هم ریخته است
بـودنـت مـایـۀ آرامـش و آسـایـش بــود            حال با رفتن تو کار به هم ریخته است
حسن غـمـزده را بیشتر از زخـم سرت            قصه سینه و مسمـار به هم ریخته است
حرفی از کوچه نباید بشود پیش حسیـن            چونکه با گفتنش هر بار به هم ریخته است
صحبت از کوفه و بازار و اسیری کردی            ازهمان لحظه علمدار به هم ریخته است
گـفـتـه ای کـوفـه میارند مرا طوری که            همـۀ کوچـه و بازار به هم ریخته است